"Το 1814, ο πασάς των Ιωαννίνων αποφάσισε να επικεντρωθεί στην κατάκτηση της Πάργας. Μετά την κατάλυση από τον Ναπολέοντα της Δημοκρατίας της Βενετίας, όλες οι ενετικές κτήσεις στην περιοχή είχαν στα χέρια του Αλή πασά εκτός από την Κέρκυρα και την Πάργα που έγιναν Γαλλικές. Με τη πτώση του Ναπολέοντα, ο Αλή πασάς θεώρησε ότι έφτασε η στιγμή να καταστρατηγήσει τις όποιες συμφωνίες μεταξύ Υψηλής Πύλης και Γάλλων και να επιτεθεί στην Πάργα παρόλο που την υπεράσπιζαν Γαλλικά στρατεύματα. Στις 17 Φεβρουαρίου του 1814 ο στρατός του πασά επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στα περίχωρα της Πάργας και επιδόθηκε σε σφαγές, ειδικά στην Αγιά. Όμως δεν τόλμησε να επιτεθεί στην Πάργα. Αντ’ αυτού αποφασίστηκε πολιορκία της πόλης και επελέγη ο απότομος και ψηλός λόφος νότια από την Ανθούσα για την κατασκευή οχυρού με σκοπό την επιτήρηση και τον κανονιοβολισμό της Πάργας από εκεί. Ο Αλή πασάς άρχισε την κατασκευή του κάστρου μέσα στο 1814 παρακάμπτοντας με διπλωματικούς ελιγμούς την αντίθεση του Γάλλου διοικητή Επτανήσου Danzelot (που είχε έδρα την Κέρκυρα). Αρχιτέκτονας του κάστρου ήταν ο Ιταλός Don Santo di Monteleone που φαίνεται ότι ήταν αξιωματικός του στρατού του Αλή πασά και δεν πρέπει, εξ όσων γνωρίζουμε, να ξανάκτισε, πριν ή μετά, άλλο κάστρο. Έτσι εξηγείται η περίεργη σχεδίαση του κάστρου, η άνιση κατανομή της οχύρωσης, ο δυσανάλογος πύργος, η ασθενής προστασία κάποιων πλευρών, η λανθασμένη σχεδίαση τυφεκιοθυρίδων και κανονιοθυρίδων, η αλλοπρόσαλλη διαρρύθμιση χώρων, και τα στατικά προβλήματα. To 1816 το κάστρο εμφάνισε σοβαρά στατικά προβλήματα και κινδύνευσε να καταρρεύσει οπότε έγιναν επειγόντως εργασίες ενίσχυσης και στήριξης της κατασκευής. Τότε πρέπει να πήρε την τελική του μορφή. "